The Waiter (IV)

Μέρος ΙV



Mεγάλη κούραση, αλήθεια να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου
περιμένοντας πότε θα σταματήσεις να ζαλίζεσαι...


Πόσο ακόμα να περιμένει την πόρτα να χτυπήσει με το γνώριμο ήχο
Να ζει με τις μνήμες μιας εποχής που περίμενε να έρθει. 
Κι ούτε ξέρει αν θα έρθει.




Και μένει εκεί.
Σαν σκονισμένη εικόνα παγωμένη στο Χρόνο.
Εμμονή σε μια χαμένη Ατλαντίδα που δεν υπήρξε
παρά μόνο στο δικό του μυστικο Ωκεανό.

Όλα ήταν τότε. Τι ωραία που ήταν τότε.
Τι όμορφα που θα είναι πάντα.

The Waiter (III)

Μέρος III





Πάλι εκεί, στο χείλος του ίδιου γκρεμού.


Με τα μάτια καρφωμένα στο χιόνι και την ψυχή καρφωμένη στην ελπίδα να την ξαναδεί
όσο κι αν αυτό είναι απαγορευμένο απ' το Χρόνο και την Απόσταση.
Δε του μεινε τίποτα πια να του θυμίζει το μέλλον του.






Ίσως η μόνη αλήθεια που του απομένει να είναι η Λήθη..

Λίγο πριν το ξημέρωμα..


Στάσου μια στιγμή να ακούσεις τους δρόμους της νύχτας.  
Τη ζεστασια, τη θαλπωρή τους.
Να κρατούν πάντα κρύμμένη την Ελπίδα του επόμενου πρωινού.



Δρόμοι μισοσκοτεινοί, σκύβουν να ακούσουν το περπάτημά σου.
Είναι εκεί για να λύσουν όλες τις απορίες. Ακόμα και αυτές που θα Είναι.

Αν είναι να φύγεις, μη μου μιλήσεις. Mη με κοιτάξεις, μη με αγγίξεις
Μόνο να μου υποσχεθείς ότι θα φύγεις όσο είναι ακόμα νύχτα.




Τhe Waiter (II)

Μέρος II 


Και ξανά οι ίδιοι κύκλοι.. άλλοι μικρότεροι, άλλοι μεγαλύτεροι..
Όλοι με το ίδιο κέντρο να περιστρέφονται γύρω από μια Ιδέα

Θέλει να μιλήσει για το τέλος μιας ιστορίας που ποτέ δε ξεκίνησε,
αλλά στριμώχτηκε στα μονοπάτια του μυαλού του ψάχνοντας τις δικαιολογίες που πονούν λιγότερο.
Προσπαθώντας να δημιουργήσει την Αλήθεια του με ερωτήματα που μένουν αναπάντητα.






Θέλει να τη δει με το μόνο τρόπο που υπάρχει

The Waiter (I)

Μέρος Ι

Ποια είναι και γιατί τη βάφτισε Ανάγκη;



Προσπαθεί να νιώσει τη σκιά της στο χιόνι μέσα από τις ματιές των ανθρώπων.
Τόσες εικόνες στο σκοτάδι, αλλά πουθενά για να κρυφτεί
από τον πόνο της μέρας που ξημερώνει. Και της επόμενης. 
Και της επόμενης μετά από αυτήν.
    






                                      'Ωσπου κάποια στιγμή ήρθε στον ύπνο του. 
Άπλωσε το χέρι της, να του πει ότι όλα θα πάνε καλά. 
Κι ότι θα έρθει να τον βρει, όταν λιώσει το χιόνι. 
Και του χαμογέλασε.
Έτσι όπως τότε.
   Για κείνον, όπως ποτέ.. 






Κάτι από Pessoa



Είμαι ένα πηγάδι χειρονομιών που ούτε καν μέσα μου δεν πραγματοποιήθηκαν, λέξεων που δε σκέφτηκα καν να τις βάλω στην καμπύλη των χειλιών μου, ονείρων που ξέχασα να τα ονειρευτώ μέχρι τέλους. 
Είμαι τα ερείπια χτισμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ πέρα από αυτά τα ερείπια, που κάποιος βαρέθηκε καθώς τα 'χτιζε να σκεφτεί αυτά που έχτιζε. 







 





Καθένας έχει τη ματαιοδοξία του. Κι η ματαιοδοξία του καθενός, είναι ότι λησμονεί οτι υπάρχουν άλλοι με την ίδια ψυχή. 

Η ματαιοδοξία μου είναι μερικές σελίδες, 
κάποια αποσπάσματα, 
ορισμένες αμφιβολίες...









Fernando Pessoa- Το βιβλίο της ανησυχίας


In a manner of speaking



Με αφορμή... 

"Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος" 
                                                                    

Εδώ είμαστε και πάλι. Πέρασες τις εξετάσεις σου..

Αλλά γεννήθηκα μιαν "άλλη στιγμή" και δε σε βρίσκω.
Και έχω αρχίσει να φοβάμαι..

Πού να σε βρω, πού να σε ψάξω.. Το ερώτημα.

Για να βρεις την απάντηση πρέπει να ψάξεις το όριο. 
Τη στάση του λεωφορείου.
Να περπατήσεις ως εκεί και μετά θα έρθει εκείνο να σε βρει.
Να περιμένεις.

Κι ας πέθανε ο Ταχυδρόμος.
Εσύ πάντα να περιμένεις το Γράμμα._







Με αφορμή...
Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι

Which side are you on?



Οι θρησκείες και κάθε μορφής "θρησκεία" (είτε αφορά σε Θεό, σε Κόμμα, σε Ομάδα, στο ίδιο το Χρήμα)  χρησιμοποιεί τα αγαπημένα μοτίβα των ανθρώπων και των ποιητών προκειμένου να επιβιώσει
Το μοτίβο του έρωτα, για να ορίσει την πίστη
Του μαθητή, για να περιγράψει την προσήλωση
Τον τρόπο των ονείρων για να αποκλείσει το φόβο.

Ύστερα, γίνεται εξουσία..





Τίνος να γίνω μισθοφόρος;
Ποιό κτήνος να προσκυνήσω; 
Ποιό εικόνισμα να καταστρέψω;
Ποιές καρδιές να ραγίσω;
Πάνω σε ποιο αίμα να βαδίσω;

Κάλλιο να μην μπλέξω με την εξουσία

                                                         Αρθούρος Ρεμπώ





Και μετά η Aπεργία έληξε. Το Πανηγύρι τελείωσε. Τα πανό, τα καδρόνια και το στρατσόχαρτο στο πατάρι με τις αποκριάτικες στολες. Το Μaalox στο συρτάρτι με τις ασπιρίνες δίπλα στα κομφετί.  Και το κινητό στην αφύπνιση για το πρωινό εγερτήριο.
Αύριο επιστροφή στην κανονικότητα. Mε ειδήσεις σαν κι  αυτές.
Κρίμα που δε θα υπάρχει το αντίστοιχο ρεπορτάζ. Ξέρεις τι νούμερα χτυπάει το δακρυγόνο λίγο πριν σκάσει στο κεφάλι του φοιτητή;
Δε πειράζει, την άλλη φορά. Πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος για "άρτο και θεάματα". Ειδικά τώρα που κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς "άρτο", θα χορτάσουμε θεάματα.

Το κόλπο είναι παλιό. 
Αλλά με λίγο πιο μεταλλαγμένο άρτο
και λίγο πιο θλιβερά θεάματα.


In antici-passion

Εδώ και καιρό το 'χα ξεχάσει πως δεν επαναλαμβάνεται 
και την υποτιμούσα τη στιγμή
Τη ζωή ετούτη που ζούμε. [..]

Είπα πολλές φορές "φύγε".
Στην αρχή το είπα ψιθύριστά, μετά δυνατά. Ψέλισες "πού να πάω;". Είπα "αλλού"
Εννοούσα "μείνε εδώ, τώρα"
Ν' αρχίσουμε τα αληθινά
Αυτά που λένε οι στίχοι και τα τραγουδάνε κάθε νύχτα
οι μόνοι..

Κική Δημουλά




"Μια αγάπη γύρευα μια ζωή", λένε

"Κι όλο η ζωή την κλέβει.."  κι άλλα παράπονα έπονται. Το ξέρουν πως όσα λένε, τα παράπονα αυτά είναι το εισιτήριο για όσα έπονται. Κι είναι καλά τα όσα έπονται. Μα ο πόνος των όσων προηγήθηκαν είναι πόνος.. και συνήθως χτυπάει στο στήθος, λίγο δεξιά το πρωί, λίγο αριστερά το βράδυ..

Μενέλαος Καραμαγκιώλης



Αν υπάρχει κάποιο σφάλμα είναι αυτό: Να μη πλουτίζεις την ελέυθερη αγάπη με του αγαπημένου την ελευθερία, όλη όση κρύβει μέσα του. Άν αγαπάς, άστο να φύγει. Αυτό πρέπει να μάθουμε. Το να κρατιόμαστε.. Το ξέρουμε από κούνια...


Rainer Maria Rilke
~o~o~o~o~o~o~o~


Λίγο να σκεφτείς πάνω στο συναίσθημα και να σου το "εγώ". Η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη..



Toλμάς ή δεν τολμάς;
Από παιδικό παιχνίδι ξεκίνησε κι έγινε μότο ζωής. Αυτό που φοβόσουν. 
Έφτανε μια μικρή αμφισβήτηση. "Δε μπορείς" σου έλεγαν κι εκεί τότε ορμούσες με τα κέρατα να καρφωθούν στον απέναντι τοίχο. 
Πέτυχε; Δε θυμάσαι...

Μαλβίνα Κάραλη




Μνήμη χρυσόψαρου
και πάμε πάλι από την αρχή









Γραπτά Μηνύματα (ii)

(συνέχεια....)


     Μου ανοίγεις ποιητικές συλλογές? Για ένα γραπτό μήνυμα όλο αυτό? Κάτι απο Σεφέρη? Ε, είσαι πολύ γελοία, αγάπη μου. Γλυκιά μου. Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Το "λατρεία μου", το βρίσκεις χοντρό κάρφωμα? Καλά, μη βάλεις προσφώνηση. Μήνυμα στο κινητό είναι στο κάτω κάτω, τη θέλει την οικονομία του. Και έπειτα από μισή ώρα: "Έλα, εγώ είμαι πάλι, το έστειλα δίχως προσφώνηση και δεν πήρα απάντηση, πάω να τρελαθώ."  Συμπάσχω απεριορίστως, βάζω κάτω το καλυτερο μυαλό μου για σένα, κουφαλίτσα. Κάτσε και περίμενε. Συγκεντρώσου, προσευχήσου, πες με όλη τη δύναμη της ψυχής σου "Θεέ μου, κάνε τον να μου στείλει ένα μήνυμα ΤΩΡΑ".  "Κλείνω και το κάνω", μου λες. Μισή ώρα ακόμα, ξανά τηεφώνημα. "Έστειλε μήνυμα, άκου: αν είσαι ξύπνιο, μικρή, καληνύχτα... Έλα σημειολόγησε. Τι βγάζεις?"  Και σημειολόγησα. Γιατί ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Και κοιτούσα απ' έξω μεν, αλλά δεν γελούσα πια. Και "δεν ζήλεψα, νοστάλγησα". Ή μάλλον, ούτε. Μετά μπήκα στο μπάνιο, αφρόλουτρο, μαλλί αρχίζει να μακραίνει, μπορώ πια να παίξω με τις άκρες του, είναι άλλη αβάντα να έχεις μαλλί, να κοιτάς τον άλλον και να παίζεις, τουλάχιστον καπνίζεις λιγότερο.  Στο πάρτι του On the road είχα το κινητό ανοιχτό, μη μου τηλεφωνήσεις, Άννα, γιατί αν τηλεφωνούσες ήξερα, θα ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Σου στέλνω μήνυμα, "Πάρε ελέυθερα, θα μπω στην τουαλέτα να σημειολογήσουμε ξανά". Πήρες.  "Δεν είναι τίποτα. Μια ερωτευμένη φίλη", λέω στην παρέα. Φεύγω για λίγο. "Και νόμιζα πως ερωτευμένοι δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στην Παραμάουντ" είπε ο Δ. -κοιλιακοί τέλειοι. Και είχε κι αυτός εκέινο το ύφος "δε ζήλεψα, νοστάλγησα".

    Ξημερώματα γύρισα σπίτι. Έβαλα μια κόκα,και κάθισα λίγο στην άκρη του κρεβατιού. Μετά πήρα το κινητό, δεν βαριέσαι, φιλενάδα, ας σου στείλω ένα μήνυμα, το πολύ πολύ να σε ξυπνήσω ακόμα μια φορά. "Πήγα να παίξω με τα μαλλιά μου απόψε. Ξέρεις, ρε, τις άκρες τους. Δε τα κατάφερα. Το χέρι μου έμεινε μετέωρο στο λαιμό. Μετά έφυγα τρέχοντας".  Μου απαντάς σε δυο λεπτά: "Θα τα καταφέρεις αύριο. Ξέρεις πως άμα θέλεις, μακραίνουν δυο πόντους κάθε βράδυ." Ησύχασα. Ξάπλωσα άκρη άκρη στο κρεβάτι και το κινητό μου έδειξε μήνυμα. Ο Πάνος από την Πάτμο. Προχτές ακόμη μου έλεγε ότι οι έρωτές του τελείωσαν, δε νομίζει πως θα ξαναερωτευτεί, σίγουρα όχι. Και ξαφνικά: "Δε θα το πιστέψεις. Ερωτεύτηκα μια Υδροχόο. Είναι θεά, εκπληκτική γυναίκα, θα έρθεις?"
     Του στέλνω μήνυμα: "Πες μου πως νιώθεις. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να μου περιγράψεις αυτή τη στιγμή."  Μου στέλνει μήνυμα: "Νιώθω ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής είναι ο θάνατος, που κάνει τα πάντα προσωρινά και άρα πολύτιμα. Και όποιος το ξέρει, ζει και αντέχει πολυτελώς."  Μάσησα το τελευταίο παγάκι και έπεσα άκρη άκρη στο κρεβάτι με σκοπό να μην κοιμηθώ. Ίσα να ησυχάσω καμιά ώρα. Να πάει επτά. Να πιω καφέ και μετά να συγκεντρωθώ στο νέο μυθιστόρημα. Ξύπνησα το άλλο απόγευμα, έριξα δυο παρεό στη βαλίτσα και έφυγα για Μύκονο με την τελευταία πτήση.


Μαλβίνα Κάραλη, "Σαββατογεννημένη"

Γραπτά Μηνύματα (i)

   (Οιαδήποτε ομοιότις ή αναλογία με την καθημερινότητά μου.. μπορεί να είναι καρμική..)

   

    Kουφαλίτσα.. νόμισες πως θα τη γλύτωνες? Δε τη γλύτωσες.. χαίρομαι. Για να σε δω τώρα πώς θα τα βγάλεις πέρα.  Τι θα κάνεις τώρα που έχασες την ψυχραιμία σου. Τώρα που άρχισες να κάνεις αυτά που κορόιδευες. 
[...] 
    Καλωσόρισες στο κλαμπ της υπερβολής, βλάκα μου. Έπρεπε να μπεις και συ μια φορά. Ε, μα πια. Μου την είχες σπάσει πολύ τελευταία. Πάντα μου την έσπαζες κι ας σε θαύμαζα για τα τερτίπια της ενηλικίωσης που αφειδώς από πεντάρονη χρησιμοποιούσες. Από μικρή ψύχραιμη και σοβαρή. Στη δύσκολη ώρα έτρεχα και στα λεγα, με έβρισκες ασυνάρτητη, χαζή και πως σπαταλιέμαι έτσι. Ωραία στολή η ψυχραιμία, χρόνια σε έσωσε. Τώρα για να σε δω χωρίς στολή να δούμε τι θα κάνεις. Δε σε τρομοκρατώ κουφαλίτσα μου, δε στην πέφτω, Αλήθεια χαίρομαι για σένα. Απλώς, τρίβω τα χέρια μου, γιατί δε θα μου ξανακάνεις την έξυπνη.
[...] 
     Και ξαφνικά, κουφαλίτσα, βρέθηκες με κινητό. Και ξαφνικά μηνύματα. Πώς ανατράπηκαν οι ρόλοι μας, φιλενάδα? Τώρα ήσουν εσύ που με είχες δυο ώρες στο τηλέφωνο, γιατί μια λέξη του στο γραπτό μήνυμα σε πάγωσε, μια άλλη σου φάνηκε διφορούμενη. Αναλύσεις δίωρες. Λονδίνο-Αθήνα, μια περιουσία το τηλεφώνημα για να αναζητήσουμε το νόημα πίσω από κάθε λέξη του. Γιατι σου έγραψε "αντίο" μήπως εννοεί πως η ιστορία τελείωσε? Σε άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Σημειολογούσαμε το καταραμένο. "Αντίο", τόλμησα να πω, μπορεί να είναι ένα απλό "αντίο". "Απλό, τι θα πει απλό?" μου λες. " Άκουσέ το όλο απ' την αρχή στο ξαναδιαβάζω.."  Και ευτυχώς εκείνη την ώρα το κινητό χτύπησε άλλο μήνυμα, ήταν αυτός, ευκρινές μήνυμα :"Το οινόπνευμα τελικά ξεμεθάει. Ήπια για να μη με πονάει η απουσία σου. Έπειτα από λίγες γουλιές δε σε σκεφτόμουν πια. Δεν πρόκειται να ξαναπιώ ποτέ. Μόνο μαζί σου."
   Ετοιμαζόμουν να σου πω "Μην τον κρίνεις λογοτεχνικά, δεν είναι παρά ένα παιδι εικοσι έξι χρονών."  Πριν προλάβω μου λες: "Δεν είναι μόνο Θεός, είναι και ιδιοφυΐα" . Καλωσόρισες φιλενάδα στο κλαμπ της υπερβολής. Με κατηγορούσες πάντα για έλλειψη φυσικότητας, ιδίως όταν σου έλεγα πως όποιος αγαπάει πρέπει να ξέρει να κρύβει. Τώρα και συ φυσικότητα καμιά. Τι μήνυμα έπρεπε να αντιγυρίσεις.: " Οπωσδήποτε πρεπει να τελειώνει με ερώτηση", σου λέω. Για να απαντήσει και να χεις ακόμα ένα μηνυματάκι. "Να είναι έξυπνο μήνυμα", μου λες "δε μου ρχεται τίποτα έξυπνο. Και τι προσφώνηση να βάλω?" Σωστή ερώτηση, δυο βδομάδων κεραυνοβόλος έρωτας πώς να τον ονομάσεις?  "Γλυκέ μου", όχι. Εύκολη οικειότητα. Το όνομά του? Όχι βλαμμένη, ονόματα δε λέμε ποτε όταν είμαστε ερωτευμένοι. Αυτό που θέλεις να γράψεις πάντως , δε το μπορείς, φοβάσαι τη γελοιότητα, την ψευτιά : "Θα σ' αγαπώ για πάντα". Ωραία, να βάλουμε κάτι υπαινικτικό. Να τον κάνουμε κι αυτόν να ψάχνεται . "Παιδί μου", για παράδειγμα. Όχι, θα υπενθυμίσει το τριάντα μια δεκαετία και κάτι. " Μικρέ μου όμορφε" ίσως? Μπα. Εγώ όταν κάποτε, παλιά, ρώτησα τη Λούλα τι προσφώνηση να βάζω στα γράμματά μου, μου είπε, μη γελάσεις "Κουκλάκι μου. Αυτό να βάζεις".  Εσύ αν δε κάνω λάθος μου χες πει "Μωρέ δε μου γαμιέσαι! Γράψε κάτι απλό εκεί πέρα να τελειώνουμε!" Γράψε λοιπόν, κουφαλίτσα, κάτι απλό. Εδώ σε θέλω. Τι?









(συνεχίζεται...)

I see you








" With your eyes running naked out of the apartment screaming into the hall
With your eyes being led away by policemen to an aumbulance 
With your eyes strapped down on the operating table
With your eyes with the pancreas removed 
With your eyes of appendix operation
With your eyes of abortion 
With your eyes of ovaries removed 
With your eyes of shock 
With your eyes of lobotomy 
With your eyes of divorce
With your eyes of stroke 
With your eyes alone 
With your eyes 
With your eyes "




Όταν η επιθυμία μπλέκεται με την ανάγκη. 
Κι οι δυνάμεις της Αντίληψης παραδίδουν τα όπλα...





" Όλα θα τα παραμελήσω και θα κοιτάξω αυτό εδώ:
Όλη μου τη λύπη τη χαρίζω γι' αυτό εδώ το νεύρο το μικρό σκοινί
θα το ακολουθήσω τρεμοντας.
Μη μου κοπεί και σπάσει κλαδάκι που δε ξέρω απο πού φύτρωσε
και σέρνεται και προχωρά με κόπο
κι όλο λεπταίνει και πάει να σβήσει
και βασιλεύει στο πλάι του ματιού του
πολύ μακριά απ' τα δάκρυα
κι ό,τι μπορεί να κάνει είναι αυτό εκέι το μικρό τίναγμα
τον ταπεινό σπασμό
στο τέλος του μετώπου."  



--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o-- 


by Allen Ginsberg
    Γιώργος Χειμωνάς




Special Thanx to *ANAEL*



Burning Bush





All the widows watch
Through all window sills
Hair raising in every room
Up the street come a walking chill
An' you ask for nothing
'Cept to be by my side

See my tears good father
Will they wash it away
All my dirt from your holy feet
No I don't believe it work that way
'Cause you ask for nothing
'Cept to be by my side

I seen you in the river
Before God and man
Held by the holy hand of winter
Laid low by winter's holy hand

Yes my sister girl
I know that it is true
You see me with the Lord's eye girl
An' you see right through
An' you ask for nothin'
Is there something behind my eyes

I can look good I swear
When the spirit blows
All ore and all through yea
My wretched bones
An' you look for nothin'
'Cept to be by my side love

The idea

The idea is to remain in a state of constant departure while always arriving....

Φράση που ακούγεται στην ταινία "Waking life" και έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. H στατικότητα, ο εχθρός της ζωής μας, της καθημερινότητας μας. Στην πραγματικότητα δεν είναι η ίδια η στατικότητα.. Δεν υπάρχει πουθενα στη Φύση. Ήδη από τη Φυσική του Γυμνασίου μάθαμε για την αέναη κίνηση των ηλεκτρονίων των ατόμων, που συγκροτούν την Ακίνητη (στα μάτια μας ) ύλη. Ένα από τα σημαντικότερα ερωτηματικά του επιστημονικού κόσμου αυτή η αντίθεση..  Η αρχή της απροσδιοριστίας λέει ότι είναι αδύνατο να καθορίσεις με την ίδια ακρίβεια την ταχύτητα και τη θέση ενός σωματιδίου. Κι όμως εμείς επιμένουμε να σπαταλάμε την ενέργεια της διαδοχής των στιγμών μας (ή αλλιώς τον Χρόνο μας) στο να καθορίσουμε ακριβώς το ποιοι είμαστε, πού πάμε και πώς πάμε.

Στατικότητα είναι τελικά η εσφαλμένη αίσθηση ότι βιώνουμε την ύπαρξη της χωρίς όμως αυτή να υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτή η πλάνη. Την αποδεχόμαστε, την αποζητάμε πιστεύοντας ότι αυτό είναι ο τελικός Στόχος, αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Απογοητευόμαστε όταν δεν την κατακτάμε. Νιώθουμε ανικανοποίητοι, κι αναρωτιόμαστε το γιατί όταν τελικα (νομίζουμε πως) την κατακτήσαμε. Κι έτσι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πλάνη και πάλι. Το πραγματικό Κενό είναι η μη αποδοχή της ανυπαρξίας της.  Όμως όλα στη ζωή κινούνται. Κινούμαστε και μεις. Αυτό πρέπει να αποδεχτούμε.


"Θέλω αυτό"."Είμαι σίγουρος για εκείνο".
"Θα πράξω έτσι".    


Τέτοιες φράσεις πρέπει να αποτελούν μονάχα οδηγό.  Πέφτουμε καθημερινά στην παγίδα που οι ίδιοι στήνουμε, προσχεδιάζοντας τις συμπεριφορές μας και τις συμπεριφορές που περιμένουμε από τους άλλους. Και απογοητευόμαστε όταν η καθημερινότητα δεν ταιριάζει απόλυτα στο καλούπι που οι ίδιοι πλάσαμε με το μυαλό μας. Για ασφάλεια. Α-σφάλεια. Στερητικό α- στο ρήμα "σφάλλω".  Απουσία λάθους δηλαδή. Υπάρχει τέτοια κατάσταση? Ξέρουμε πολύ καλά την απάντηση... "ουδείς άσφαλτος" όπως λέει και το Κλασσικό πια ρητό... 

Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι ποτέ δεν έρχονται τα πράγματα όπως ακριβώς τα έχουμε σχεδιάσει. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει σχεδιασμός. Με βάση τον τελικό μας στόχο, ακολουθούμε τον μόνο γνωστό σε εμάς δρόμο, αυτόν που ανασύρει πρόχειρα το μυαλό μας από το υποσυνείδητό του, πολλές φορές διανθισμένο με προκατασκευασμένα πρότυπα συμπεριφοράς που αντλήσαμε από κάπου, απ΄ το περιβάλλον μας. Έτσι αυτούσια. Ο πραγματικός Κυβερνήτης της ζωής, όμως, είναι αυτός που κάθε μοναδική στιγμή είναι έτοιμος να αναθεωρήσει όσα προηγουμένως έχτισε μόνο και μόνο για να οδηγηθεί στον τελικό του στόχο. Η λέξη κυβερνήτης προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "κυβεύω" και αυτό από τη λέξη "κύβος" , που εκτός από το γνωστό γεωμετρικό σχήμα, στην αρχαιότητα ήταν και το παιχνίδι των ζαριών. Το μπαρμπούτι με άλλα λόγια. Αρά.. κυβερνώ= πάιζω ζάρια?! Ναι κατά μία έννοια. Κάθε φορά που η ζωή ρίχνει τα ζάρια της μέσα από σένα, πρέπει να αποφασίσεις ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σύμφωνα με τη ζαριά που έφερες. Η αλλαγή πλέυσης είναι ο κανόνας λοιπόν, αν θέλουμε να έχουμε ομαλή πορεία. Και όχι η εξαίρεση στις προκαθορισμένες ράγες που μάθαμε να τρέχουμε. 
Άλλωστε, το συμπέρασμα είναι ήδη γνωστό, η λαϊκή σοφία έκανε πάλι το θαύμα της:   "Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις"  λέει ο λαϊκός τραγουδιστής. "Ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν εσύ κάνεις άλλα σχέδια" είπε ο John Lennon. 

Φτάνει μόνο να το καταλάβουμε, να το βιώσουμε βαθιά και να φερθούμε επιτέλους σαν πραγματικοί Κυβερνήτες της ζωής μας.. 




It's like you come onto this planet with a crayon box. Now you may get the 8 pack, you may get the 16 pack but it's all in what you do with the crayons - the colors - that you're given. Don't worry about coloring within the lines or coloring outside the lines - I say color outside the lines, you know what I mean? Color all over the page; don't box me in! ("Waking life" movie)








"Kανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε, κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και προπαντός, κανείς να μη μάθει ποτέ, πώς πεθάναμε" (Γιώργος Χειμωνάς)





Waking Life

   
   Μια "μυστήρια ταινία" ήρθε στο μυαλό μου σήμερα..Μυστήρια όσο κι η ζωή. "Waking life". Η ταινία είναι του Richard Linklater, γυρισμένη εξ' ολοκληρου με την τεχνική rotoscoping, δηλαδή μετά το σύνηθες "γύρισμα" οι σκηνές επεξεργάζονται έτσι ώστε το σκηνικό να μοιάζει animated κι οι ηθοποιοί με cartoon. Έτσι καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας έχεις την αίσθηση ότι αιωρείσαι σαν να βρίσκεσαι σε όνειρο. Και αυτό είναι και το θέμα της ταινίας. Το όνειρο μέσα στη ζωή ή η ζωη μέσα στο όνειρο? Το νόημα της ζωής και το νόημα των ονείρων. Τι από τα δύο έχει μεγαλυτερη βαρύτητα? Η μήπως τελικά είναι δύο ταυτόσημες έννοιες? Περισσότερα θα δείτε μέσα στην ταινία.. Πάρτε μια γεύση με δύο από τα πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα..






I know we haven't met, but I don't want to be an ant. You know? I mean, it's like we go through life with our antennas bouncing off one another, continously on ant autopilot, with nothing really human required of us. Stop. Go. Walk here. Drive there. All action basically for survival. All communication simply to keep this ant colony buzzing along in an efficient, polite manner. "Here's your change." "Paper or plastic?' "Credit or debit?" "You want ketchup with that?" 
I don't want a straw I want real human moments
I want to see you. I want you to see me. 
I don't want to give that up.  

I don't want to be ant, you know?



--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--o--




 



   The worst mistake that you can make is to think you're alive when really you're asleep in life's waiting room

  The trick is to combine your waking rational abilities with the infinite possibilities of your dreams. Because, if you can do that, you can do anything. 










Movie soundtrack : Glover Gill and  the Tosca Tango Orchestra




Ιδανικό για τις Μικρές Ώρες. Μην το ακούσετε. Αφουγκραστείτε το. 

"On really romanting evenings of self I go salsa dancing with my confusion"





Πλαγιομετωπική

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός ίλιγγος. Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο". Στον έρωτα το λένε Εξομολόγηση. Από όταν έμαθα πως οι ερωτευμένοι κινδυνεύουν από τους χειρότερους ιλίγγους, με όλο το σεβασμό προς τη Φυσική, τσεκάριζα καθημερινά πάνω στα τακούνια μου το Επίπεδο Ταλάντωσης. Το έβρισκα σταθερό, ανακουφιζόμουν κι έτρεμα. Πως, όπου να 'ναι θα έπαυα να αντιστέκομαι στη δύναμη Κοριόλις, το επίπεδο θα άλλαζε κι εγώ θα έβλεπα τη Γη να έρχεται τα πάνω κάτω..
Υπάρχουν ερωτευμένοι που δε γνώρισαν ποτέ τον ίιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.
[..]
Μήπως δεν υπάρχει καμία γλυκύτητα στην ομολογία σου, αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα συναισθήματα του άλλου; Και αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου, για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας, αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο; Εκεί όπου το εξομολογούμενο "αγαπώ" σου δε θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό "αγάπα με κι εσύ".
Αν δεν αντέχεις να το πείς και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και - όχι να φύγεις- να χαθείς.. Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι, και όχι όταν φέυγεις, είναι πάντα η εγκατάσταση..

Μαλβίνα Κάραλη "Σαββατογεννημένη"

Καλώς τους!

Δειλά δειλά στην blogoπαρέα.. Περνάς που περνάς τόσες ώρες στο διαδίκτυο χαζεύοντας και μελετώντας παράλληλα τον τρόπο έκφρασης των άλλων, δε φτιάχνεις και συ ένα blog? Ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο βρε αδερφέ.. Τόσο απλά...

Και πώς να το βαφτίσεις? Η πρώτη αυτή ανάρτηση, αφιερωμένη εξαιρετικά στον τίτλο του blog, που τον χρωστάει σε ένα στίχο. Σε ολόκληρο το τραγούδι δηλαδή..
Poets of the fall, λοιπόν, και Carnival of rust

                                                



Αυτό το τραγούδι έχει κάτι.. σίγουρα είναι πιο βαθύ απ' τα υπόλοιπα των POTF. Σίγουρα δεν γράφτηκε στο πόδι για να "γεμίσει ο δίσκος".. Προσέξτε τους στίχους... Δείτε το κλιπ..
Βασανιστείτε, με λίγα λόγια...


 
D'ya breathe the name
of your savior
in your hour of need
and taste the blame
if the flavor
should remind you of greed
of implication, insinuation and ill will
'till you cannot lie still
and all this turmoil
before red cape and foil
come closing in for a kill
 
Come feed the rain
cause i'm thirsty for your love
dancing underneath the skies of lust
yea, feed the rain
cause without your love my life
ain't nothing but this carnival of rust

it's all a game,
avoiding failure
when true colors will bleed
all in the name
of misbehavior
and the things we don't need
i lust for after no disaster can touch
touch us anymore
and more than ever
i hope to never fall,
where enough is not the same it was before

Don't walk away, don't walk away, oh
when the world is burning
Don't walk away, don't walk away, oh
when the heart is yearning
 
 
  
.