Κι όμως κάπου εδώ ήταν. Σπάω το κεφάλι μου
Πού να πήγε..Από ποια γωνιά με "φωνάζει" και δε την ακούω.
Πώς περνάει άραγε εκεί πέρα.
Μήπως βρίσκεται παρέα με διάφορα άλλα χαμένα πράγματα.
Δε μπορεί, πρέπει να υπάρχει ένας Κόσμος
που να πηγαίνουν όλες οι κάλτσες όταν χάνονται.
Κι όλα τα πράγματα..
Και η μουσική όταν δεν την ακούμε πια.
Και οι στιγμές όταν περάσουν από μπροστά μας.
Και οι άνθρωποι, όταν φύγουν μέσα από τα χέρια μας..
Ναι... Οι άνθρωποι όπως τους γνωρίσαμε,
όπως θα θέλαμε να Ειναι
Εκείνοι όμως Είναι αλλιώς. Είναι, όπως και να χει. Αυτό μετράει.
Γι' αυτό και θα τους ξαναβρείς, σαν την χαμένη κάλτσα, απρόσμενα, όταν ανυποψίαστος θα απλώνεις το επόμενο πλυντήριο.
