Κι όμως κάπου εδώ ήταν. Σπάω το κεφάλι μου
Πού να πήγε..Από ποια γωνιά με "φωνάζει" και δε την ακούω.
Πώς περνάει άραγε εκεί πέρα.
Μήπως βρίσκεται παρέα με διάφορα άλλα χαμένα πράγματα.
Δε μπορεί, πρέπει να υπάρχει ένας Κόσμος
που να πηγαίνουν όλες οι κάλτσες όταν χάνονται.
Κι όλα τα πράγματα..
Και η μουσική όταν δεν την ακούμε πια.
Και οι στιγμές όταν περάσουν από μπροστά μας.
Και οι άνθρωποι, όταν φύγουν μέσα από τα χέρια μας..
Ναι... Οι άνθρωποι όπως τους γνωρίσαμε,
όπως θα θέλαμε να Ειναι
Εκείνοι όμως Είναι αλλιώς. Είναι, όπως και να χει. Αυτό μετράει.
Γι' αυτό και θα τους ξαναβρείς, σαν την χαμένη κάλτσα, απρόσμενα, όταν ανυποψίαστος θα απλώνεις το επόμενο πλυντήριο.
4 μίλησαν και είπαν:
Δεν ξέρω πως θα φανεί αλλά εμένα αυτή η ανάρτηση μου έφερε στο μυαλό τα alert για τα παιδάκια που χάνονται καθημερινά και μια εικόνα που είχα από μικρή φοβισμένη στο μυαλό μου. Στις εκδρομές που μας πήγαιναν με το σχολείο, σε μέρη με ανοιχτό χώρο και θάλασσα, έβρισκα πάντα πεταμένα σε στοές χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, παιδικά παπουτσάκια και κάλτσες παιδικές. Πάντα αναρωτιόμουν, από που δραπέτευσαν οι παιδικές αυτές κάλτσες; Καλησπέρα:)
Aμέλια, έκανες ένα βήμα πιο πέρα από την ατμόσφαιρα της ανάρτησης..
Η Ιστορία όλων αυτών των αντικειμένων, η "ζωή"τους δίπλα μας..
Ποια χέρια τα άγγιξαν, τι στιγμές "είδαν"..
Εμμονή πάντως και "καημός"η μοναχική κάλτσα σ'όλους μας βλέπω!
Ίσως φταίει ο αναπόφευκτος συνειρμός του "έχασα το ταίρι μου"..
Και πάλι καλησπέρα σας! :)
Εγώ είχα πάντα μια άλλη απορία που την έχω κληρονομήσει από τις αναγνωστικές μου περιπέτειες με τα βιβλία του Λένου Χρηστίδη..Που πάνε όλα τα μπλε καπάκια από τα στυλό bic!!!
Kαλωσήρθες στην παρέα των αναζητήσεων, Carlito!
Όντως και γω σπάνια να δω στυλο bic στη μολυβοθήκη μου με καπάκι, εκτός από την πρώτη μέρα αγοράς του... Μου αρέσει όμως να του φοράω το κόκκινο καπάκι!
Δημοσίευση σχολίου