Ημέρα Μνήμης



Ν' αϊλί εμέν, να βάϊ εμέν… Τ’ ομμάτια μ’ ντο ελέπνε










Οι ζωντανοί, π’ εφέκανε τον τόπον ντ’ εγεννέθαν
κι εφορτώθανε τα στενά τα νεκρικά κασέλας
κι εφόρεσαν τα σάβανα, κι εσέβανε ‘ ς σην στράταν,
‘ς σην στράταν την αγύριστον, ντο πάει κι οπίσ' 'κι έρται.



























Ν' αϊλί εκείνεν τη μάναν που εχ' δύο παιδία 
τ' έναν επέρ' ο Χάρον και τ' άλλο η ξενιτία
Μάνα σταυρόν ΄κι θα ευρήκ'ς σ΄έρημον το ταφόπο μ',
μον΄ τα αγριοχορτάρεα θα δείκνε σε τον τόπον










Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κάποτε αναγκάστηκαν  "να αφήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν" και να "διαβούν το δρόμο τον αγύριστο, που πάει και πίσω δε γυρνά".. 
Σε εκείνους που ζώντας τη φρίκη και το "τι βλέπουν τα μάτια τους" άφησαν πίσω οικογένειες, αγαπημένους νεκρούς και ζωντανούς, σπίτια, περιουσίες και κόπους.

Σε όλους αυτούς που η μοίρα τους καλεί να κάνουν το ίδιο και σήμερα 

0 μίλησαν και είπαν:

Δημοσίευση σχολίου