Γραπτά Μηνύματα (i)

   (Οιαδήποτε ομοιότις ή αναλογία με την καθημερινότητά μου.. μπορεί να είναι καρμική..)

   

    Kουφαλίτσα.. νόμισες πως θα τη γλύτωνες? Δε τη γλύτωσες.. χαίρομαι. Για να σε δω τώρα πώς θα τα βγάλεις πέρα.  Τι θα κάνεις τώρα που έχασες την ψυχραιμία σου. Τώρα που άρχισες να κάνεις αυτά που κορόιδευες. 

[...] 

    Καλωσόρισες στο κλαμπ της υπερβολής, βλάκα μου. Έπρεπε να μπεις και συ μια φορά. Ε, μα πια. Μου την είχες σπάσει πολύ τελευταία. Πάντα μου την έσπαζες κι ας σε θαύμαζα για τα τερτίπια της ενηλικίωσης που αφειδώς από πεντάρονη χρησιμοποιούσες. Από μικρή ψύχραιμη και σοβαρή. Στη δύσκολη ώρα έτρεχα και στα λεγα, με έβρισκες ασυνάρτητη, χαζή και πως σπαταλιέμαι έτσι. Ωραία στολή η ψυχραιμία, χρόνια σε έσωσε. Τώρα για να σε δω χωρίς στολή να δούμε τι θα κάνεις. Δε σε τρομοκρατώ κουφαλίτσα μου, δε στην πέφτω, Αλήθεια χαίρομαι για σένα. Απλώς, τρίβω τα χέρια μου, γιατί δε θα μου ξανακάνεις την έξυπνη.

[...] 

     Και ξαφνικά, κουφαλίτσα, βρέθηκες με κινητό. Και ξαφνικά μηνύματα. Πώς ανατράπηκαν οι ρόλοι μας, φιλενάδα? Τώρα ήσουν εσύ που με είχες δυο ώρες στο τηλέφωνο, γιατί μια λέξη του στο γραπτό μήνυμα σε πάγωσε, μια άλλη σου φάνηκε διφορούμενη. Αναλύσεις δίωρες. Λονδίνο-Αθήνα, μια περιουσία το τηλεφώνημα για να αναζητήσουμε το νόημα πίσω από κάθε λέξη του. Γιατι σου έγραψε "αντίο" μήπως εννοεί πως η ιστορία τελείωσε? Σε άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Σημειολογούσαμε το καταραμένο. "Αντίο", τόλμησα να πω, μπορεί να είναι ένα απλό "αντίο". "Απλό, τι θα πει απλό?" μου λες. " Άκουσέ το όλο απ' την αρχή στο ξαναδιαβάζω.."  Και ευτυχώς εκείνη την ώρα το κινητό χτύπησε άλλο μήνυμα, ήταν αυτός, ευκρινές μήνυμα :"Το οινόπνευμα τελικά ξεμεθάει. Ήπια για να μη με πονάει η απουσία σου. Έπειτα από λίγες γουλιές δε σε σκεφτόμουν πια. Δεν πρόκειται να ξαναπιώ ποτέ. Μόνο μαζί σου."

   Ετοιμαζόμουν να σου πω "Μην τον κρίνεις λογοτεχνικά, δεν είναι παρά ένα παιδι εικοσι έξι χρονών."  Πριν προλάβω μου λες: "Δεν είναι μόνο Θεός, είναι και ιδιοφυΐα" . Καλωσόρισες φιλενάδα στο κλαμπ της υπερβολής. Με κατηγορούσες πάντα για έλλειψη φυσικότητας, ιδίως όταν σου έλεγα πως όποιος αγαπάει πρέπει να ξέρει να κρύβει. Τώρα και συ φυσικότητα καμιά. Τι μήνυμα έπρεπε να αντιγυρίσεις.: " Οπωσδήποτε πρεπει να τελειώνει με ερώτηση", σου λέω. Για να απαντήσει και να χεις ακόμα ένα μηνυματάκι. "Να είναι έξυπνο μήνυμα", μου λες "δε μου ρχεται τίποτα έξυπνο. Και τι προσφώνηση να βάλω?" Σωστή ερώτηση, δυο βδομάδων κεραυνοβόλος έρωτας πώς να τον ονομάσεις?  "Γλυκέ μου", όχι. Εύκολη οικειότητα. Το όνομά του? Όχι βλαμμένη, ονόματα δε λέμε ποτε όταν είμαστε ερωτευμένοι. Αυτό που θέλεις να γράψεις πάντως , δε το μπορείς, φοβάσαι τη γελοιότητα, την ψευτιά : "Θα σ' αγαπώ για πάντα". Ωραία, να βάλουμε κάτι υπαινικτικό. Να τον κάνουμε κι αυτόν να ψάχνεται . "Παιδί μου", για παράδειγμα. Όχι, θα υπενθυμίσει το τριάντα μια δεκαετία και κάτι. " Μικρέ μου όμορφε" ίσως? Μπα. Εγώ όταν κάποτε, παλιά, ρώτησα τη Λούλα τι προσφώνηση να βάζω στα γράμματά μου, μου είπε, μη γελάσεις "Κουκλάκι μου. Αυτό να βάζεις".  Εσύ αν δε κάνω λάθος μου χες πει "Μωρέ δε μου γαμιέσαι! Γράψε κάτι απλό εκεί πέρα να τελειώνουμε!" Γράψε λοιπόν, κουφαλίτσα, κάτι απλό. Εδώ σε θέλω. Τι?









(συνεχίζεται...)