The Waiter (IV)

Μέρος ΙV

Mεγάλη κούραση, αλήθεια να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου
περιμένοντας πότε θα σταματήσεις να ζαλίζεσαι...

Πόσο ακόμα να περιμένει την πόρτα να χτυπήσει με το γνώριμο ήχο

Να ζει με τις μνήμες μιας εποχής που περίμενε να έρθει. 
Κι ούτε ξέρει αν θα έρθει.

Και μένει εκεί.

Σαν σκονισμένη εικόνα παγωμένη στο Χρόνο.

Εμμονή σε μια χαμένη Ατλαντίδα που δεν υπήρξε

παρά μόνο στο δικό του μυστικο Ωκεανό.

Όλα ήταν τότε. Τι ωραία που ήταν τότε.

Τι όμορφα που θα είναι πάντα.