Γραπτά Μηνύματα (ii)

(συνέχεια....)

     Μου ανοίγεις ποιητικές συλλογές? Για ένα γραπτό μήνυμα όλο αυτό? Κάτι απο Σεφέρη? Ε, είσαι πολύ γελοία, αγάπη μου. Γλυκιά μου. Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Το "λατρεία μου", το βρίσκεις χοντρό κάρφωμα? Καλά, μη βάλεις προσφώνηση. Μήνυμα στο κινητό είναι στο κάτω κάτω, τη θέλει την οικονομία του. Και έπειτα από μισή ώρα: "Έλα, εγώ είμαι πάλι, το έστειλα δίχως προσφώνηση και δεν πήρα απάντηση, πάω να τρελαθώ."  Συμπάσχω απεριορίστως, βάζω κάτω το καλυτερο μυαλό μου για σένα, κουφαλίτσα. Κάτσε και περίμενε. Συγκεντρώσου, προσευχήσου, πες με όλη τη δύναμη της ψυχής σου "Θεέ μου, κάνε τον να μου στείλει ένα μήνυμα ΤΩΡΑ".  "Κλείνω και το κάνω", μου λες. Μισή ώρα ακόμα, ξανά τηεφώνημα. "Έστειλε μήνυμα, άκου: αν είσαι ξύπνιο, μικρή, καληνύχτα... Έλα σημειολόγησε. Τι βγάζεις?"  Και σημειολόγησα. Γιατί ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Και κοιτούσα απ' έξω μεν, αλλά δεν γελούσα πια. Και "δεν ζήλεψα, νοστάλγησα". Ή μάλλον, ούτε. Μετά μπήκα στο μπάνιο, αφρόλουτρο, μαλλί αρχίζει να μακραίνει, μπορώ πια να παίξω με τις άκρες του, είναι άλλη αβάντα να έχεις μαλλί, να κοιτάς τον άλλον και να παίζεις, τουλάχιστον καπνίζεις λιγότερο.  Στο πάρτι του On the road είχα το κινητό ανοιχτό, μη μου τηλεφωνήσεις, Άννα, γιατί αν τηλεφωνούσες ήξερα, θα ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Σου στέλνω μήνυμα, "Πάρε ελέυθερα, θα μπω στην τουαλέτα να σημειολογήσουμε ξανά". Πήρες.  "Δεν είναι τίποτα. Μια ερωτευμένη φίλη", λέω στην παρέα. Φεύγω για λίγο. "Και νόμιζα πως ερωτευμένοι δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στην Παραμάουντ" είπε ο Δ. -κοιλιακοί τέλειοι. Και είχε κι αυτός εκέινο το ύφος "δε ζήλεψα, νοστάλγησα".

    Ξημερώματα γύρισα σπίτι. Έβαλα μια κόκα,και κάθισα λίγο στην άκρη του κρεβατιού. Μετά πήρα το κινητό, δεν βαριέσαι, φιλενάδα, ας σου στείλω ένα μήνυμα, το πολύ πολύ να σε ξυπνήσω ακόμα μια φορά. "Πήγα να παίξω με τα μαλλιά μου απόψε. Ξέρεις, ρε, τις άκρες τους. Δε τα κατάφερα. Το χέρι μου έμεινε μετέωρο στο λαιμό. Μετά έφυγα τρέχοντας".  Μου απαντάς σε δυο λεπτά: "Θα τα καταφέρεις αύριο. Ξέρεις πως άμα θέλεις, μακραίνουν δυο πόντους κάθε βράδυ." Ησύχασα. Ξάπλωσα άκρη άκρη στο κρεβάτι και το κινητό μου έδειξε μήνυμα. Ο Πάνος από την Πάτμο. Προχτές ακόμη μου έλεγε ότι οι έρωτές του τελείωσαν, δε νομίζει πως θα ξαναερωτευτεί, σίγουρα όχι. Και ξαφνικά: "Δε θα το πιστέψεις. Ερωτεύτηκα μια Υδροχόο. Είναι θεά, εκπληκτική γυναίκα, θα έρθεις?"

     Του στέλνω μήνυμα: "Πες μου πως νιώθεις. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να μου περιγράψεις αυτή τη στιγμή."  Μου στέλνει μήνυμα: "Νιώθω ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής είναι ο θάνατος, που κάνει τα πάντα προσωρινά και άρα πολύτιμα. Και όποιος το ξέρει, ζει και αντέχει πολυτελώς."  Μάσησα το τελευταίο παγάκι και έπεσα άκρη άκρη στο κρεβάτι με σκοπό να μην κοιμηθώ. Ίσα να ησυχάσω καμιά ώρα. Να πάει επτά. Να πιω καφέ και μετά να συγκεντρωθώ στο νέο μυθιστόρημα. Ξύπνησα το άλλο απόγευμα, έριξα δυο παρεό στη βαλίτσα και έφυγα για Μύκονο με την τελευταία πτήση.

Μαλβίνα Κάραλη, "Σαββατογεννημένη"